Adresy IPv4 składają się z 32-bitowych liczb zapisywanych w formie dziesiętnej, a każdy bit jest określany jako 0 lub 1.
Każdy adres IPv4 jest unikalny na całym świecie, co umożliwia identyfikację konkretnego urządzenia lub sieci w globalnej sieci.
Struktura adresu IPv4:
Adresy IPv4 są podzielone na cztery oktety, zapisywane w formie dziesiętnej i oddzielane kropkami, na przykład "192.168.1.1".
Każdy oktet składa się z ośmiu bitów, co daje łącznie 32 bity.
Klasy adresów IPv4:
Adresy IPv4 są podzielone na klasy A, B, C, D i E, które określają zakresy adresów przeznaczone dla różnych celów:
Klasy A: Przeznaczone dla dużych organizacji.
Klasy B: Przeznaczone dla średnich firm lub większych sieci.
Klasy C: Przeznaczone dla mniejszych firm lub sieci.
Klasy D: Przeznaczone dla multicastingu.
Klasy E: Przeznaczone dla celów eksperymentalnych.
Podsieci (Subnetting):
Subnetting umożliwia podział większej sieci na mniejsze podsieci, co pozwala na bardziej efektywne zarządzanie adresami IP.
Subnety pozwalają na alokację adresów w zależności od potrzeb danej sieci.
Adresy prywatne i publiczne:
Istnieją specjalnie zarezerwowane zakresy adresów IPv4, które są przeznaczone do używania w sieciach prywatnych, takie jak klasy adresów A, B i C.
Adresy publiczne są używane w globalnej sieci Internet i są unikalne na skalę światową.
NAT (Network Address Translation):
NAT umożliwia wiele urządzeń w prywatnej sieci korzystanie z jednego publicznego adresu IP do łączenia się z Internetem.
Jest to skuteczny sposób na oszczędzanie adresów publicznych w obliczu ograniczonych zasobów adresów IPv4.
Wyczerpanie zasobów IPv4:
Zasoby adresów IPv4 zostały wyczerpane na skalę globalną, co sprawia, że IPv6 staje się coraz bardziej konieczne.
Wprowadzenie IPv6, które używa znacznie większych przestrzeni adresowej (128 bitów), ma na celu zaspokojenie rosnących potrzeb w dziedzinie adresacji IP.
>